Amadocja

Chalkopiryt, zwany też pirytem miedziowym, jest minerałem o wyglądzie bardzo podobnym do pirytu. W najbardziej efektownej postaci krystalizuje jako wielościenna bryła o wyraźnych krawędziach, złotym zabarwieniu i metalicznym połysku. W istocie, tak samo jak piryt, można go wziąć za złoto, aczkolwiek złote samorodki nie mają regularnego kształtu i nie wykazują iryzacji (efektu tęczy) spotykanej na… Czytaj dalej 149. Chalkopiryt

Po kilku mniej znanych minerałach przyjrzymy się agatowi. Agat jest jedną z odmian chalcedonu (wcześniej oglądaliśmy karneol) i jednym z najpopularniejszych kamieni „półszlachetnych” (co nie musi oznaczać „tańszych” 🙂 ). Należy też do największych mineralogicznych kameleonów i przybiera praktycznie każde zabarwienie, choć może najbardziej kojarzy się z kolorem „kawa z mlekiem”. Spośród innych odmian chalcedonu… Czytaj dalej 147. Agat

Dziś nietypowo selen. Pomimo wyglądu nie jest one metalem, tylko niemetalem, o czym decydują jego właściwości chemiczne; amorficzna postać selenu wygląda jak czerwony proszek. W postaci pierwiastkowej występuje w przyrodzie względnie rzadko, wykazuje wtedy twardość 2 i gęstość 4,8 g/cm³. Znajdowano go jednak w wielu miejscach na świecie, w Polsce w okolicach granicy z Czechami,… Czytaj dalej 146. Selen

Czy bezbarwny minerał może być ładny? Przyjrzyjmy się sassolinowi, ale przyjrzyjmy dokładnie z bardzo bliska. Wtedy widać, że coś, co wygląda jak biały nalot na skale, składa się w rzeczywistości z maleńkich, subtelnych, niemalże koronkowych kryształków. Sassolin lub sasolit jest rzadkim minerałem o prostym składzie – to kwas borowy, H₃BO₃. Twardość zaledwie 1, gęstość też… Czytaj dalej 145. Sassolin

Tetraedryt jest minerałem siarczkowym o wzorze Cu₆(Cu₄X₂)Sb₄S₁₃, gdzie X może oznaczać jon cynku lub żelaza(II). Zanim otrzymał dzisiejszą nazwę, w połowie XVI wieku określany był jako argentum rude album przez pioniera metalurgii i mineralogii, Georgiusa Agricolę, ponieważ wczesne zbadane próbki zawierały domieszki srebra (argentum). Później zaś przez niemieckich badaczy nazywany był fahlerz od słowa fahl… Czytaj dalej 144. Tetraedryt

Rutyl jest minerałem tytanu o prostym składzie – to ditlenek tytanu o wzorze TiO₂. Mimo tego może przyjmować bardzo różne zabarwienie: krwistoczerwone, brązowożółte, czerwonobrązowe, żółte, szaroczarne, czarne, brązowe, niebieskawe lub fioletowe – a co najciekawsze, sam ditlenek tytanu w stanie czystym jest biały. Nazwę „rutyl”, pochodzącą od łacińskiego rutilus „czerwonawy”, wprowadził niemiecki geolog Abraham Gottlob… Czytaj dalej 143. Rutyl

Lindgrenit jest zielonym lub żółtozielonym molibdenianowym minerałem miedzi, o wzorze Cu₃(MoO₄)₂(OH)₂. Twardość 4,5, gęstość 4,2 g/cm³, dość rzadki, przeważnie tworzy dość małe kryształy (ale większe niż lawendulan). Po raz pierwszy został opisany w 1935 roku po znalezieniu w chilijskiej kopalni Chiquicamata. Nazwę nosi na cześć szwedzkiego, działającego w USA ekonomisty i geologa Waldemara Lindgrena, autora… Czytaj dalej 142. Lindgrenit

Lawendulan to rzadki arsenianowy minerał miedzi o dość skomplikowanym składzie, NaCaCu5(AsO₄)₄Cl·5H₂O. Z jego nazwą jest zabawna sprawa, gdyż pochodzi ona od lawendy, a nadano ją w połowie XIX wieku na podstawie zbadania próbki minerału, który po jakimś czasie okazał się zupełnie inną substancją. Lawendulan nie ma zabarwienia lawendowego (czyli jasnofioletowego), tylko błękitne. Twardość 2,5, gęstość… Czytaj dalej 141. Lawendulan

Labradoryt, zwany również po polsku rabla… blabra… drabla… labradorem to odmiana anortytu, minerał z grupy skaleni, glinokrzemian o wzorze (Ca,Na)[Al(Al,Si)Si₂O₈]. Dość spora twardość, 6-6,5, czyni z niego kamień nieźle nadający się do celów jubilerskich, zwłaszcza że po oszlifowaniu w kaboszon i wypolerowaniu minerał ten wygląda niezwykle pięknie. W najbardziej efektownej postaci jest wielobarwny, z jednym… Czytaj dalej 140. Labradoryt