Walentynit (ang. valentinite) jest minerałem o prostym wzorze Sb₂O₃, czyli tlenkiem antymonu(III). Twardość 2,5-3, gęstość 5,76 g/cm³, zabarwienie zwykle jasnoszare lub żółte, często jest też bezbarwny. Krystalizuje w postaci długich, wąskich słupków, zwykle rozchodzących się promieniście, co czasem daje nasze ulubione puchate kulki. Jednak te kryształy mają długość rzędu milimetrów, więc pojawiające się czasami w internetowych sklepach „kaboszony” walentynitowe to zwykle szkło barwione na złocistożółty kolor.
Nazwa tego minerału pochodzi od niejakiego Basiliusa Valentinusa, XV-wiecznego niemieckiego zakonnika i alchemika, który jako pierwszy opisał właściwości antymonu. Valentinus jest zagadkową postacią, gdyż część historyków uważa go za postać fikcyjną, pseudonim kilku uczonych z następnego stulecia. Gdyby Valentinus istniał, byłby wybitnym prekursorem chemii, gdyż prócz opisu antymonu ma na koncie metodę otrzymywania amoniaku przez działanie zasadą na salmiak (chlorek amonu) i metodę otrzymywania kwasu solnego przez zakwaszenie solanki (roztworu NaCl), potrafił też otrzymać olej skalny (czyli kwas siarkowy(VI)). Jego główną pracą jest traktat alchemiczny Dwanaście kluczy; pod nazwiskiem Valentinusa ukazało się jeszcze kilkanaście ksiąg, ale wszystkie pochodzą już z XVII wieku.
Walentynit jest dość rozpowszechnionym minerałem, znaleziono go na wszystkich kontynentach poza Antarktydą (w tym na Grenlandii). Najczęściej jednak występuje w Europie, zwłaszcza w Niemczech; najbliżej Polski jest w czeskiej kopalni Hynčice na południe od Stronia Śląskiego. Powstaje w wyniku wietrzenia żył hydrotermalnych innych minerałów antymonu, zwykle stibnitu (Sb₂S₃). Opisano go po raz pierwszy w połowie XIX wieku.
Wedle stron kamiennomagicznych walentynit jest minerałem czakry serca i korony, wibruje zgodnie z liczbą 5 (?). Leczy problemy sercowe (w sensie medycznym, nie uczuciowym), płuca, gardło, przełyk, żołądek i jelito cienkie. Znakomicie nadaje się do stosowania w medytacji i telepatii. Pani wie, o czym ja mówię.
[zdjęcia za pośrednictwem strony mindat.org, autorzy: Fabre Minerals, Christian Rewitzer, Fritz Schreiber (wiodące), Ladislav Turecky, Serge Lavarde, David Soler, Leon Hupperichs]
