Będzin – pałac Mieroszewskich

Kto trafi na zamek w Będzinie, powinien też odwiedzić wzniesiony na przeciwległym brzegu Czarnej Przemszy pałac Mieroszewskich – zwłaszcza że jest on odległy zaledwie o kilka minut spacerkiem (widać go nawet z wież zamku). Pałac jest w znakomitym stanie i w znacznej części zachował wystrój z epoki. W obu miejscach można kupić łączony bilet na oba obiekty, który wychodzi taniej niż osobne opłaty.

Barokowo-klasycystyczny pałac w Będzinie-Gzichowie został wzniesiony w I połowie XVIII wieku jako siedziba rodu Mieroszewskich, którą był przez 120 lat. Zbudowany przez Kazimierza Mieroszewskiego jest przykładem założenia typu entre cour a jardin, czyli między dziedzińcem a ogrodem. Charakterystycznym elementem takiego założenia jest dziedziniec reprezentacyjny przed pałacem, dziś zajęty w większości przez skwer. Budowlę podkreślono okazałym frontonem/portykiem o czterech kamiennych kolumnach i ryzalitami – środkowym zwieńczonym szczytem (to ta trójkątna część pośrodku dachu) oraz bocznymi zwieńczonymi attykami (poziome części z figurami, nad końcami budynku). Pałac nakryty jest dachem typu polskiego z Iukarnami (to te okienka „wystające” z płaszczyzny dachu).

Rezydencja była rozbudowywana przez kolejnych nabywców. Po Mieroszewskich w pałacu zamieszkali Siemieńscy, zaś ostatnimi szlacheckimi właścicielami byli Mycielscy, którzy w 1863 roku sprzedali go śląskiemu baronowi i potentatowi przemysłowemu Chrystianowi Gustawowi von Kramsta. W 1890 roku jego spadkobiercy przekazali cały majątek Towarzystwu Kopalń i Hut Sosnowieckich. Po 1945 roku obiekt był użytkowany przez organizacje rolnicze. Po renowacji w 1958 roku w pałacu urządzono Dom Kultury Dzieci i Młodzieży, a w marcu 1983 roku zabytek stał się siedzibą Muzeum Zagłębia w Będzinie (ekspozycje na parterze, natomiast piętro pozostawiono w charakterze oryginalnym, tj. mieszkalnych pomieszczeń pałacowych).

Wnętrza pałacu zachowały się bardzo dobrze, widać tam m.in. polichromie o charakterze iluzjonistycznym, czyli malowidła ścienne udające, że nie są malowidłami, tylko np. kobiercami.

Oprócz wnętrz zachowało się otoczenie pałacu z rozległym od strony wschodniej podjazdem prowadzącym do głównego wejścia. Po bokach podjazdu od strony północnej znajduje się oficyna dworska (odrestaurowana, mieści biuro architektów), natomiast od południa zabudowania gospodarcze ujęte w zamknięty czworobok (te są niestety w dużo gorszym stanie, ale za to porośnięte dzikim winem). Od strony zachodniej rozciąga się park z późnobarokowymi rzeźbami Bachusa i Flory datowanymi na 1718 rok, o wymiarach prawie naturalnych.

[informacje pochodzą z plansz eksponowanych w muzeum]

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

•